Wikkeldraadbekercultuur, archeologische cultuur uit de Vroege Bronstijd (circa 2000-1800/1700 v.Chr.), vernoemd naar de voor deze cultuur typische aardewerken beker, versierd met afdrukken van een houtje of iets dergelijks en omwikkeld door een draad. Het verspreidingsgebied omvat ondermeer vrijwel geheel Nederland en België.
De Wikkeldraadbekercultuur in deze gebieden heeft zich ontwikkeld uit de → Klokbekercultuur. Formeel markeert de Wikkeldraadbekercultuur het begin van de → Bronstijd, maar brons was nog erg schaars. In graven en nederzettingen is het nauwelijks aangetroffen, wel zijn enkele zogeheten losse vondsten van bronzen, vooral bijlen, bekend. Sommige van deze bijlen zijn zo typisch dat zij het produkt lijken te zijn van lokale bronsverwerking in Noord-Nederland. Het grafritueel wordt gekenmerkt door individuele begraving. Er zijn vooral → grafheuvels bekend, daarentegen zijn er vlakgraven nauwelijks gevonden. Een enkele vondst van de Wikkeldraadbekercultuur in → hunebedden zou kunnen wijzen op nabijzetting in deze graven. Opmerkelijk is het in 1987 ontdekte massagraf van Wassenaar met twaalf inhumaties. Aanwijzingen voor behuizingen zijn uiterst schaars en bovendien niet altijd eenduidig. De Wikkeldraadbekercultuur heeft, naar wordt aangenomen, vooral in haar voedsel voorzien door akkerbouw en veeteelt. Daarnaast leverden jacht, visserij en het verzamelen van natuurprodukten bijdragen.
