sīvi, sĭtum (3); (perf. gewl. sisti, sistis, coni. siris, sirit, plqpf. sisset en sissent),
1. in ’t alg., laten, toelaten, laten geschieden, dulden, toestaan, m. acc. c. inf., vinum ad se omnino importari non sinunt, Caes., hic non est situs accusare eum, Cic.; m. ut etc., b.v. sivi, ut expleret animum, Ter.; m. enkele coni., sine veniat, laat hem maar komen (dreigend), Ter., sine pascat aretque, Hor.; c. acc., sinite arma viris, Verg., sine hanc animam, laat (mij) het leven, Verg., soms is de acc. elliptisch op te vatten, en een infinitivus (zijn, blijven, doen, gaan en dgl.) er onder te verstaan, b.v. neu propius tectis taxum sine, Verg., sinerem illum, laten begaan, Ter., sine me, laat mij (gaan), Ter.; absol., non feram, non patiar, non sinam, Cic.
2. in ’t bijz., in de taal van het dagelijks leven, sine, laat = mag, moge, sine feriant fluctus, Verg., ook alleen sine! laat het zijn! goed! non est profecto, sine! Ter.; ne di sinant (sirint), ne Iuppiter sirit en dgl., mogen de goden -, moge J. verhoeden! nec di sinant illud, Plin. ep., ne istuc Iuppiter O. M. sirit, Liv. — situs, a, um, z. a.
