Johannes Bernardus van Bree (Amsterdam 1801-1857) was een Nederlands vroegromantisch componist. In zijn tijd was hij zeer geliefd. Een onbekende dichter schreef naar aanleiding van Van Bree's opera Saffo: 'Voor wien zal het loflied galmen?/ Voor wien zal het reukwerk walmen? / Verheerlijkt door de faam / Klink' luid' zijn dierbre naam:/ Van Bree! Van Bree! Van Bree!'
Van Bree was de meest begaafde Nederlandse musicus van zijn generatie. Als dirigent van o.a.het orkest van Felix Meritis en het Caecilia-orkest, en als primarius van het Amsterdamsch Strijkkwartet inspireerde hij het Amsterdamse muziekleven. Ruim 200 composities schreef hij, waarbij hij soms om den brode de toen modieuze Franse romance-stijl hanteerde. Maar liever schreef hij strijkkwartetten in de Duits-Oostenrijksetraditie. Schubertiaanse zwier en dwars ritme dat een Beethoven zou doen glunderen, toont bijv. zijn derde strijkkwartet. Bekend is Van Bree vooral door het Allegro voor vier strijkkwartetten (1846), een stuk dat internationale vermaardheid heeft gekregen. Tien minuten lang blijken we een Mendelssohn te bezitten, de beste Mendelssohn nog wel, en dat terwijl Van Bree het stuk waarschijnlijk alleen als oefening in ensemblespel bedoelde! Veel van Van Brees muziek moet nog worden herontdekt, maar dit zou wel eens een aangenaam karwei kunnen zijn: immers, ook het Allegro sluimerde na de première ruim honderd jaar in een la vóór het Concertgebouworkest in 1958 op de goede gedachte kwam deze muziek eens te wekken. En toen ontlook een sprankelend fris Doornroosje.
Oeuvre
O.a. 2 symfonieën, ouvertures, concerten; 4 strijkkwartetten, het Allegro voor vier strijkkwartetten; opera's, koorwerken.
