Gian Francesco Malipiero (Venetië 1882-Treviso 1973) was een Italiaanse componist en musicoloog die als een van de meest originele van zijn generatie geldt. Malipiero trad minder op de voorgrond dan zijn generatiegenoot Alfredo Casella en de twintig jaar jongere Luigi Dallapiccola, maar onder componisten werd hij zeer hoog geacht. Dallapiccola heeft bij herhaling gezegd dat niet hij, maar Malipiero de belangrijkste Italiaanse componist van zijn tijd was.
Malipiero kreeg zijn eerste muzikale vorming in Wenen en Bologna. Doorslaggevend voor zijn ontwikkeling was in 1904 de kennismaking met de toen grotendeels vergeten oude Italiaanse muziek van Monteverdi, Frescobaldi en anderen. Ook de première van Stravinski's Sacre de Printemps maakte diepe indruk. Malipiero ontwikkelde zich vanaf dat moment tot een zeer uitgesproken componist. Vooral de zeven sinfonia's die hij tussen 1930 en 1950 componeerde, behoren met hun uitbundige lyriek en atypische, haast improvisatorische vorm tot het beste dat in die tijd in Italië geschreven is. Toch liggen de belangrijkste verdiensten van Malipiero op onderwijsgebied hij was van 1939 tot 1952 directeur van het Liceo Musicale in Venetië en op musicologisch vlak. Zijn uitgaven van de complete werken van Monteverdi en Vivaldi betekenden een belangrijke doorbraak in de herwaardering voor en het onderzoek naar deze componisten. Ook zijn artikelen en boeken over Monteverdi, Vivaldi, Stravinski, het orkest en het theater zijn van grote invloed geweest op het denken over muziek in het algemeen en het muziekleven in Italië in het bijzonder.
Oeuvre
Ruim 30 opera's; 6 balletten; 11 sinfonia's; 6 pianoconcerten; 2 vioolconcerten; fluitconcert en vele andere orkestwerken; kamermuziek, waaronder 8 strijkkwartetten en werken voor klein ensemble; pianowerken; werken voor koor en orkest, koor en liederen.
