Men spreekt van de Parijsche zeerecht-declaratie van 16 April 1856 en van de Londensche van 26 Febr. 1909.
De Parijsche z. is de eerste geslaagde poging om eenige regels van zeeoorlogsrecht in een verdrag vast te leggen. Zij behelst vier punten, nl.
1° de kaapvaart is en blijft afgeschaft.
2° De onzijdige vlag dekt vijandelijke lading met uitzondering van contrabande.
3° Neutrale lading met uitzondering van contrabande, mag niet onder vijandelijke vlag worden prijsgemaakt.
4° Blokkade moet om verbindend te zijn effectief zijn, d.w.z. dat zij uitgeoefend moet worden met een zoodanige macht, dat deze in staat is toegang tot de vijandelijke kust daadwerkelijk te verhinderen.
De Londensche z. is de voortzetting van de tweede Haagsche Vredesconferentie van 1907 voor het zeeoorlogsrecht speciaal t.a.v. het prijsrecht. Engeland wilde het 12e verdrag t.a.v. het prijsgerechtshof niet goedkeuren, als ook het materieele recht niet vaststond. Daarom riep het de voornaamste zeemogendheden bijeen, waaronder ook Nederland. Er is een conventie opgesteld met 9 hoofdstukken over blokkade in oorlogstijd, over contrabande, over vijandelijken bijstand, over vernietiging van neutrale prijzen, over overdracht van neutrale vlag, over vijandelijk karakter van schepen, over convooien, over verzet tegen onderzoek en over schadeloosstelling. De Engelsche ratificatie bleef uit, zoodat de Londensche declaratie geen gelding had tijdens den Wereldoorlog, alhoewel in zijn begin vsch. landen te kennen gaven zich daaraan te zullen houden.
Lit.: François, Handb. van het Volkenrecht (II 1933).
L. Janssens.