1° (Lat.: interpolatio) wijziging aangebracht in oorspronkelijke teksten, vooral in rechtsteksten. Voor het Rom. recht is de i. vooral daarom van beteekenis, omdat in den loop der tijden tal van veranderingen aangebracht zijn in de werken (sententies) der klassieke juristen, in de keizerlijke verordeningen, enz., hetzij eigenmachtig door particulieren, hetzij met goedvinden der overheid.
Doel daarbij is geweest verouderde bepalingen aan te passen aan den nieuwen tijd en aan moderne opvattingen omtrent het recht. Vooral door de codificatie-commissie ten tijde van Justinianus (→ Codificatie van Justinianus) zijn tal van i. aangebracht (emblemata Triboniani).
Het vaststellen van i. aan de hand van formeele en materieele criteria is onder de Romanisten tot een afzonderlijke wetenschap geworden, waarbij men zich van overdrijving niet steeds heeft weten vrij te houden. Hermesdorf2° Wisk. Interpolatie bij een functie f(x) heeft ten doel uit de waarden der functie in een eindig aantal punten xv x2, . . ., xn een uitdrukking af te leiden, welke f(x) zoo goed mogelijk benadert in een punt x, dat niet met een der punten xx, x^, . . .,xn samenvalt en tusschen de twee uitersten dezer punten inligt. Ligt x hier niet tusschen, dan spreekt men van extrapolatie.
Lit.: Differentie. J. Ridder