Geertruuds Minne - (of Geerden Minne). Het oud gebruik om voor het afreizen een Minnedronk (herinneringsdronk?) met vrienden te houden (reeds in Casus S.
Galli), is later op heiligen, in de 11e eeuw op de H. Gertrudis van Nijvel, ook op den H.
Joannes, overgedragen. De H.
Geertruud was als beschermster der reizenden gevierd en vereerd. De Geertruudsminne is een afscheidsdronk (zoo reeds in Ruodlieb, Erek, Melis Stoke), ook verzoeningsdronk.
Een latere legende verhaalt, hoe een ridder, die zijn ziel aan den duivel verkocht had, door St. Gertrudis gered werd, die hem een St.
Joannesdronk had aangeboden. Vandaar zou men ook haar Minne hebben gedronken.
Deze legende, in een oud volkslied bewaard (Oud-Vlaamsche liederen, en bij Willem van Hildegaersberch, is ook elders, aan den Rijn, in Opper-Duitschland, bekend geweest.Lit.: Grimm, Mythologie (I, blz. 49); Otte, Handbuch der kirchl. Kunst-Archäologie (I 1883); Zingerle, Johannessegen; E. H. Van Heurck, Les drapelets de pélerinage (Antwerpen 1922); voorts : Bächtold-Stäubli, Handwörterbuch des deutschen Aberglaubens (III 1930-’31).
V. Mierlo.