Functioneele psychologie, - een richting in de zielkunde, die de psychische ➝ functies tot primair voorwerp van haar onderzoek maakt, terwijl de inhoud of het object, waarop de f. betrekking heeft, ofwel niet ofwel slechts secondair wordt beschouwd. Reactie tegen de ➝ Associatiepsychologie.
Voornaamste vertegenwoordiger der Functionalisten is Fr. Brentano (* 1838, † 1917), die als gewezen Dominicaan en leerling van Trendelenburg zich in menig opzicht aanhanger der Aristotelische philosophie toont.
Onder zijn leerlingen kan men een meer philosophisch getinte groep onderscheiden: D. von Hildebrand, E. Husserl, A.
Meinong (Phaenomenologen), en een groep, die de empirisch-psychologische doctrien van hun meester verder hebben ontwikkeld: K. Stumpf, Th.
Lipps, E. Witasek, V.
Benussi. Meerderen van deze auteurs maken nog onderscheid tusschen functie en akt (➝ Aktpsychologie); functie is voor hen de veronderstelde oorzaak van de verrichting, die zich in den akt verwerkelijkt, bijv. door de functie van het geheugen wordt de akt van het zich herinneren gesteld.
Door verschillende psychologen (Poppelreuter) wordt den Functionalisten en Aktpsychologen verweten, dat hun leer een terugkeer beteekent naar de Scholastieke vermogenstheorie.v. d. Veldt.