Epiclese - (Gr. epiklèsis = aanroeping; Lat. invocatio), eerst: het Eucharistisch Gebed in zijn kern, wijl daarin het Offer volbracht wordt door Gods kracht; later (sinds 4e eeuw): de bijzondere bede (volgend meestal op de Consecratie en de → anamnese) om de nederdaling van den H. Geest, waarschijnlijk oorspronkelijk slechts in betrekking tot de Communie, allengs echter ook tot de Consecratie; terwijl heden de niet-geünieerde Oosterlingen aan haar, minstens voornamelijk, zoo niet uitsluitend, de Transsubstantiatie toeschrijven (op het Concilie van Florence, 1438—’45, als dwaling erkend).
Lit.: Dict. d’Arch. et de Lit. [V, 142-189 (Cabrol)]; Dict. de Théol. cath. [V, 194-300 (Salaville)], beide met lit.-opgaaf ; Cagin, L’Anaphore apostolique (Parijs 1919).
Louwerse