(t a a 1 k.) In vele opzichten heerscht er in de taal een d. Hoe meer different de taalteekens zijn, waarvan men zich bedient, hoe volmaakter de taal is.
Dus hebben doelmatige en goedontwikkelde talen tusschen „correlatieve” klanken, als mediae en tenues, occlusieven en spiranten, lange en korte klinkers, telkens méérdere verschillen. Bijv. onderscheiden zich de mediae van de tenues door 1° leniskarakter, 2° stembandtrilling, 3° weeke soepelheid der mondspieren, 4° langzamer articulatiebeweging, 5° passieve explosie, 6° kleiner ademquantum.
Van het d. zijn ook uitvloeisels: dissimilatie, haplologie, metathesis, swarabhaktivocalen, geminatie, syncope, epenthesis, geconditionneerde depalataliseering en delabialiseering. Differentiatie en integratie of unificatie in sociale beteekenis zijn de hoofdelementen van het sociaal-psychische cultuurleven.
Door hun beider werking ontstaan locale en sociale groeptalen, enz.Weijnen.