Therese (1898), bekend als ,,de gestigmatiseerde van Konnersreuth” (N.-Beieren), is geworden tot een veel omstreden persoonlijkheid, sinds zich aan haar wonderbare verschijnselen begonnen te voltrekken. Na een gezonde en normale jeugd werd zij vanaf haar twintigste jaar door ernstige kwalen getroffen; zo werd zij achtereenvolgens met lamheid en blindheid geslagen.
Doch in 1923 was zij plotseling van haar blindheid en in 1925 van haar lamheid genezen. Medisch onverklaard, werden deze genezingen door haar omgeving en door haar zelf toegeschreven aan Theresia van Lisieux, voor wie zij een bijzondere verering had.
Vanaf de vasten 1926 draagt zij de vijf wonden van de gestigmatiseerden, welke op Vrijdagen, en in het bijzonder op Goede-Vrij dagen hevig bloeden, terwijl zij ook aan het hoofd bloedtekenen heeft. Zeer dikwijls geraakt zij in extase; nadat zij op Goede-Vrijdag 1926 voor het eerst de gehele passie van Christus mocht aanschouwen, doen zich de lijdensvisioenen herhaaldelijk voor, waaronder zij blijkens gelaatsuitdrukking, gebaren en woorden intens deelneemt aan hetgeen zij aanschouwt.
Sinds Kerstmis 1926 neemt zij spijs noch drank tot zich; haar enige voedsel is de H. Communie, die zij vrijwel dagelijks ontvangt.
Vanzelf is zowel de theologische als profane wetenschap sterk aan een en ander geïnteresseerd. Aan het dispuut over de echtheid, d.i. het bovennatuurlijk karakter, van de gesignaleerde verschijnselen wordt deelgenomen door gerenommeerde geleerden van allerlei herkomst.
Tegenover warme voorstanders staan heftige tegenstanders, zowel onder de theologen als medici en psychologen. Waar de wetenschapsmensen nog zo verdeeld zijn en waar de H.
Kerk geen uitspraak heeft gedaan, past tegenover „het geval Konnersreuth” een wijze reserve. Wel mag worden opgemerkt, dat Therese’s levenswijze haar beschermt tegen de verdenking van een bewuste bedriegster te zijn. j.
N.
