of crematie is door de kerkelijke wet verboden, en heeft iemand op welke wijze dan ook bevel gegeven zijn lijk te verbranden, dan moet deze wilsbeschikking als ongeldig worden beschouwd en is het ongeoorloofd haar uit te voeren (c. 1203). Wie een dergelijke wilsbeschikking getroffen heeft en geen tekenen van inkeer heeft gegeven, mag niet kerkelijk worden begraven (c. 1240).
Men kan niet zeggen dat het christelijk geloof niet met lijkverbranding te verenigen zou zijn of dat zij in strijd zou zijn met de natuurwet of een goddelijk gebod. De uitdrukkelijke verboden der Kerk werden gegeven naar aanleiding van de vooral door de vrijmetselarij gevoerde anti-godsdienstige en materialistische propaganda in de loop der 19de eeuw.
Behalve in de bijbetekenis die de lijkverbranding hierdoor gemakkelijk kreeg, lag de reden van het verbod vooral in de gevestigde christelijke traditie, die op haar wijze sprak van de eerbied voor de doden en het geloof aan de onsterfelijkheid en de verrijzenis verzinnebeeldde, in zover het lichaam aan de aarde wordt toevertrouwd als een zaad dat tot nieuw leven zal ontluiken. De absolute onschendbaarheid' van het menselijke leven (zie ook Doden) komt zodoende ook beter tot uitdrukking dan door de vernietiging zelf ter hand te nemen.Door de voorstanders van de lijkverbranding worden tegen het begraven vooral redenen van hygiënische en economische aard aangevoerd. De bezwaren zijn ongegrond, niet doorslaggevend of te ondervangen. Criminologisch brengt men tegen de lijkverbranding naar voren, dat zij het ontdekken en bestraffen van misdaden kan verhinderen, in zover zij de sporen daarvan uitwist. In Nederland is lijkverbranding volgens de wet (van 1955) alleen toegestaan, indien de overledene hiertoe bij testament of codicil opdracht heeft gegeven. Inrichtingen voor lijkverbranding mogen slechts met koninklijke vergunning worden opgericht. In België is lijkverbranding door de wet toegelaten, zie Begrafenis.
A. v. R.
