is het verwerpen van het hele katholieke geloof, nadat men dit eenmaal heeft ontvangen. Het wordt door de Kerk beantwoord met uitsluiting uit de gemeenschap der gelovigen.
Op de vraag of afval mogelijk is zonder grote schuld, hetzij door een rechtstreekse inbreuk op het geloof, hetzij door andere zonden in de voorgeschiedenis, wordt door de theologen niet geheel eenstemmig geantwoord. Veelal ontkent men het.
In ieder geval is niet gemakkelijk grote schuld afwezig. In Hebr. 6 : 4-8, 10 : 26-31, 12 : 15-17 ligt volgens de Kerk niet de leer van Novatianen en Montanisten opgesloten, dat geloofsafval niet vergeven kan worden.
De schrijver prent de pas-bekeerden in, dat hun bekering tot Christus definitief is. Wie zich desondanks schuldig maakt aan geloofsafval, keert zich willens en wetens tegen het licht.
Zijn keuze heeft iets van een beslissende levenswending, welke van de mens uit gezien elk ,,aanknopingspunt” om uit de zelfbewuste verharding tot waarachtig berouw te komen, dreigt te vernietigen. Er is echter niet bedoeld grenzen te stellen aan de genade Gods.
Verder zie Onkerkelijkheid.
