is, wijsgerig gesproken, de subjectieve toestand waarin een oordeel wordt uitgesproken, dat niet in overeenstemming is met de objectieve werkelijkheid, of/ook deze onjuiste bewering zelf. In geloofszaken gebruikt men de term in ruime en strikte zin.
Inderdaad kan men iedere onjuiste mening op dit terrein een dwaling noemen. Maar de katholieke theologie bezigt het woord vnl. ter onderscheiding van ketterij.
Ketters is een stelling of bewering, die zeker en rechtstreeks met een dogma in tegenspraak is. Dwaling daarentegen heet de stelling, die ofwel een geopenbaarde -waarheid loochent welke nog niet door de Kerk als zodanig wordt voorgehouden, ofwel strijdig is met een volkomen zeker leerstuk dat met de openbaring samenhangt (zoals een met het dogma verband houdend feit enz.).
Men make, evenals bij ketterij, wel onderscheid tussen formele en materiële dwaling; in het eerste geval blijft iemand bij zijn mening ondanks het vleten dat de Kerk het tegendeel houdt. Een stelling als dwaling kwalificeren gebeurt soms door theologen op eigen gezag, soms authentiek en gezagvol door de Kerk zelf.
Voor de moraal-theologische behandeling (dwalend geweten) zie Geweten.G. D. G.
