(Lat. fons, bron, fontein) is een veelal monumentaal uitgevoerd bekken in de doopkapel, waarin het doopwater wordt bewaard en waarboven de uitgieting van het water bij het doopsel plaats heeft. Oudtijds, toen de doop door onderdompeling nog de gewone vorm van het doopsel was, bestond de doopvont uit een dikwijls veelhoekig bassin in de vloer van het baptisterium.
Uit een fontein in het midden of langs de rand van het bassin vloeide onophoudelijk vers water, dit in verband met de oude voorkeur het doopsel in „levend”, d.i. stromend water toe te dienen (vgl. Didachè).
Toen de doop door uitgieting de plaats van de doop door onderdompeling innam, kwam de tegenwoordige vorm van doopvont in gebruik, (zie afb. blz. 331.)
