is een wezenstrek van de Kerk van Christus. Reeds in de strijd tegen Marcion en de gnostische ketters van de 2de eeuw wordt de Kerk zich uitdrukkelijk bewust van haar apostolisch fundament: de apostolische prediking wordt verzameld voorzover zij in schriftelijke vorm nog als zodanig voorhanden was, en als norm erkend (zie Canon der H.
Schrift); de mondelinge overlevering wordt getoetst aan de leer der Kerken, welker gezagsdragers via bisschopslijsten met hun apostolische oorsprong kunnen worden verbonden (zie Apostolische successie).De door Christus gezonden Geest roept de Kerk dus van meet af aan telkens weer tezamen tot hen, die door de Heer gesteld zijn tot het fundament, waaruit zijn Tempel verrees en waarop de stabiliteit der Kerk blijft rusten: „één geloof” door de blijvende apostolische prediking; „één doopsel” door de rechtmatige, apostolische bediening der sacramenten; „één lichaam” zodoende, door bemiddeling van hen in wie zich het profetisch, priesterlijk en bestuurlijk ambt der apostelen doorzet (vgl. Eph. 4 : 1 vv.). Evenmin als de Kerk de Schrift heeft gemaakt door haar bewustwording en omlijning van de canon, heeft zij ook de andere organen, die haar tot apostolische Kerk maken, uit zichzelf geschapen. Zij heeft ze integendeel als haar geschonken goddelijke gaven /(erkend. Zij wist hoe door de zending van de Zoon iets definitiefs geschied was, dat blijvend grondslag zou zijn van haar eenheid en identiteit door de wisseling der tijden heen. Door haar vasthouden in leer en kerkstructuur — aan de door de Heer gevolmachtigde ooggetuigen van het beslissend gebeuren in Christus heeft zij dit de eeuwen door beleden. In het symbolum van Nicea-Constantinopel (381) vinden we de apostoliciteit ook uitdrukkelijk als wezenseigenschap der Kerk vernoemd.
Het Vaticaans Concilie heeft „de katholieke eenheid en onwankelbare vastheid” als aspecten van het wonder der Kerk naar voren gebracht. Nog op andere wijze treedt de apostoliciteit binnen het vlak der apologetica: als herkenningsteken van de ware Kerk. Door het gemis van de apostolische successie kan men laten zien hoe de reformatorische kerkgenootschappen buiten de cirkel der Kerk staan; door daarbinnen het primaat van de bisschop van Rome nog expresselijk te belichten als door de Heer gewild en door zijn Geest gestuwd, kan de noodzaak van de gemeenschap met het middelpunt der eenheid naar voren treden. j. w.
