In een proces dat enkele eeuwen duurde werd geleidelijk het aantal van de tot de joodse Heilige Schrift, de Hebreeuwse bijbel, behorende boeken vastgelegd. Aanvankelijk beperkte de kanon zich gedurende de Perzische periode (538-332 v.
C.) tot de vijf boeken van Mozes, de Tora. In een later stadium, maar nog wel in de hellenistische tijd (332-30 v. C.), werd de kanon uitgebreid met de Profeten. De omvang van de derde kategorie, die der Geschriften (Psalmen, Spreuken, Prediker, Hooglied, Job etc.), bleef lang onbeslist en werd pas in de talmoedische tijd definitief vastgelegd. Boeken als Esther, Hooglied en Prediker bleven lang omstreden. De kanon van de belangrijkste Griekse vertaling, de Septuaginta, verschilt in enkele opzichten van die der Hebreeuwse bijbel, omdat zij een aantal boeken (in de kategorie van de Geschriften) bevat die door de rabbijnen niet als kanoniek werden erkend (Apokriefe boeken).
