Pausanias I

betekenis & definitie

Pausanias I - Koning van Sparta (5e eeuw v.C.). Hij was een neef van Leonidas, die hij opvolgde in 480 v.C. Het jaar daarop, 479 v.C., voerde Pausanias de Grieken aan in de slag bij Plataeae. In 478 nam hij Byzantion in, als vlootvoogd van de geallieerde vloot. Van hieruit voerde hij onderhandelin- gen met de Perzische koning om zichzelf als meester van heel Griekenland te laten erkennen. Dit wekte de misnoegdheid van de andere Griekse staten op, zodat zij besloten tot de oprichting van de Delisch-Attische Zeehond onder leiding van Athene. In 475 werd Pausanias door Kimon uit Byzantion verjaagd. Pausanias werd naar Sparta teruggeroepen en gevonnist. Hij werd een eerste maal vrijgesproken van verstandhouding met de vijand, doch kort daarop opnieuw aangeklaagd onder verdenking een opstand van de heloten voor te bereiden. Hij zocht asiel in de tempel van Athena Chalkioikos. De eforen lieten de toegang dichtmetselen; stervend werd hij er toen uitgedragen, opdat zijn dood de plaats niet zou ontwijden. Pausanias was hoogmoedig en heerszuchtig en wilde de macht van de eforen beknotten.