(Lat., het recht om niet te worden uitgeroepen), in de Middeleeuwen het recht om niet terecht te hoeven staan voor een ander dan zijn ordinarisgerecht. Vooral de steden hielden aanvankelijk streng vast aan dit recht ten behoeve van de poorters, die in wereldlijke zaken derhalve alleen door het stadsgerecht berecht konden worden.
Thans ligt het beginsel dat niemand tegen zijn wil kan worden afgetrokken van de rechter die de wet hem toekent, nog verankerd in art. 170 Ned. GW en art. 8 Belg. GW.
