Belg. r.k. politicus, *26.7.1829 Oostende, ✝6.10.1912 Brussel. Befaamd advocaat, 1873 minister van Openbare Werken en 1874 kamerlid.
Een van de leiders van de oppositie tegen de liberale regering-Frère Orban (1878-84). Werd 1884 minister van Landbouw. Handel en Nijverheid, in okt. 1884 regeringsleider met de portefeuille van Financiën. Na de staking van 1886 nam hij het initiatief tot de oprichting van de Arbeidscommissie. belast met een sociale enquête die richtlijnen moest verstrekken voor de arbeidswetgeving. Dank zij Beernaert werd in 1892 tot grondwetsherziening besloten, die in 1893 leidde tot invoering van het algemeen meervoudig stemrecht. Nam 1894 ontslag als minister, omdat de door hem voorgestelde evenredige vertegenwoordiging verworpen werd.
Hij was een krachtige steun voor Leopold II in diens koloniale politiek. Van 1895-99 was hij voorzitter van de Kamer der Volksvertegenwoordigers. Hij vertegenwoordigde België bij de eerste en tweede Vredesconferentie te 's-Gravenhage. ijverde rusteloos voor de eenmaking van het internationaal recht en voor beperking van de bewapening en ontving in 1909 de Nobelprijs voor de vrede.Litt.: E.van der Smissen, Léopold n et Beernaert d'après leur correspondance (1920); H.Carton de Wiart, Beernaert et son temps (1945).
