koningin van Palmyra, dochter van een arabischen vorst in Mesopolamiê, was als weduwe hertrouwd met Odenathus, dien zij vergezelde op zijne krijgstochten legen Sapor. Na den dood van Odenathus (waaraan zij, volgens sommigen, niet onschuldigwas) nam zij den titel aan van Koningin van het Oosten, en voerde oorlog tegen de Romeinen (267—272).
Galliënus trachtte vergeefs haar te onderwerpen; beter slaagde Aurelianus: deze behaalde op haar de overwinningen van Antiochië en Emesa, belegerde haar in Palmyra, en dreef haar derwijze in het nauw, dat zij haar behoud zocht in de vlucht; doch zij werd achterhaald, gevangen genomen, en diende ter opluistering van Aurelianus' grooten triomf (274), waarna hij haar Tibur aanwees tot woonplaats. Daar hield zij, van de wereld vergeten, verblijf met hare kinderen; uit dien hoofde is de naam Tibur later in Zenobia veranderd. De raadsman van Z. was de vermaarde Longinus.
