arabische prins, was de zoon van een phylarch of scheik der sarraceensche stammen in Palmyrene. Hij erfde dien titel, en ontving daarbij dien van senator derromeinsche kolonie Palmyra.
Na den dood van den usurpator Jotapianus, terwijl verscheidene eerzuchtigen elkander het Oosten betwistten, handhaafde O. zich als nagenoeg onafhankelijk vorst. Hij verleende hulp aan Snpor in diens aanslagen op Syrië (256), doch zette hem den voet dwars toen hij terug ging trekken. Dit belette niet, dat hij Sapor tot bondgenoot zocht, toen Valerius in handen van den sassanidischen monarch was gevallen: doch toen hij op dit aanzoek slechts een kwetsend antwoord ontving, werd hij openlijk Sapor’s gezworen vijand, en wierp zich geheel in de armen der Romeinen. Hij bracht op de oevers van den Euphraat de nederlaag aan Sapor toe, drong hem terug tol Ctesiphon, en belegerde hem in die stad, welke het hem echter niet gelukken mocht te bemachtigen. Vervolgens rukte 0. op te'gen de tirannen, die na Macrianus liet purper aangenomen hadden, en versloeg hen allen. Ter belooning ontving hij van Galliënus den titel van opperbevelhebber in het geheele Oosten (263); doch niet tevreden met dien ondergeschikten rang, nam O. het purper aan, en dwong den keizer hem als ambtgenoot te erkennen. Daarna onderscheidde O. zich nog tegen de Perzen, vervolgens tegen de Gothen en tegen de Scythen, en maakte Galliënus in hooge mate naijverig op zijnen roem. Te Emesa werd O. vermoord door zijnen neef (267); naar men wil was Zenobia (zijne tweede vrouw) niet vreemd aan dien moord.
