Persloop, zou men diphtherie van den dikken darm kunnen noemen, aangezien het ontleedkundig ziektebeeld vrij wel hetzelfde is; zij is ook evenals de diphtherie besmettelijk; de besmetting wordt voornamelijk overgebracht door de ontlasting. De ziekte begint met matige diarthee, die na een paar dagen toeneemt in zulk een mate, dat in zware gevallen een bijna voortdurende stoelgang bestaat.
De hoeveelheden ontlasting zijn telkens zeer gering; in hoofdzaak is het een slijmigwaterige vloeistof met bijmenging van etter of bloed. De ontlasting is in den regel bijna reukeloos; alleen in de zwaarste gevallen van gangraeneuse D. is zij zwartachtig en stinkend. Dikwijls treden hierbij nog op heftige kolieken en pijn bij het urineeren, terwijl de buik bijna altijd opgezet en in het verloop van den karteldarm pijnlijk bij druk is. Deze verschijnselen, waarbij de algemeene toestand van den zieke snel achteruit gaat, duren 1—1½week, daarna kan óf de dood intreden, óf langzaam herstel volgen, óf de ziekte overgaan in den chronischen vorm, waarbij zich maanden en jaren lang de verschijnselen van catarrh van den dikken darm voordoen, gepaard met de ontwikkeling van kwaadsappigheid. Een der meest voorkomende complicatie’s is het optreden van leverabscessen.Soms kan door perforatie van een der in den dikken darm voorkomende zweren buikvliesontsteking optreden. Dit alles geldt van de tropische D., terwijl de in ons klimaat voorkomende Dysenteria nostras een veel goedaardiger karakter heeft. De voorbehoeding eischt isoleeren van den zieke en strenge ontsmetting der ontlasting. De behandeling bestaat in strenge bedrust en een dieet; dranken worden het best lauwwarm verdragen. In het begin der ziekte geeft men een krachtig afvoermiddel, b.v. 2—4 lepels ricinusolie of 0.5—1 Gr. calomel. Later afkooksels van simaruba- en kinabast.
Tegen de persingen zetpillen van cacaoboter met opium. Bij de chronische D. werken het best adstringeerende middelen, hetzij in de maag gebracht, hetzij als lang voortgezette uitspoelingen van den endeldarm.
