verklikker, verrader; soms ook: rechercheur
In 1897 voor het eerst aangetroffen, in een literaire tekst. In 1906 voor het eerst opgenomen in een Bargoense woordenlijst, De Boeventaal van Köster Henke. Köster Henke geeft als betekenis ‘verklikker’ en vermeldt ook de vrouwelijke vorm, verklefster.
• Al is zij ook, zooals zij zelf zegt, op goeien voet met de verkleffers, zij is gif [slim] genoeg om niet meer te zeggen dan noodig is. ¶ Justus van Maurik, Amsterdam bij dag en nacht (1897), p. 88. De schrijver verklaart de betekenis (‘rechercheurs’) tussen haakjes.
• Heerlijk vond hij het, te zien inranselen op arglistige schurken en verkleffers, die zich niet meer wieberig konden maken. ¶ Is. Querido, Van Nes en Zeedijk (1915), p. 117. De schrijver verklaart de betekenis in een voetnoot.
