Buitenechtelijk kind (van een meestal bekend iemand); bastaard. De term werd door Henk van der Meyden in de jaren zeventig geïntroduceerd in het roddelblad ‘Privé’, wellicht naar het voorbeeld van het Engelse ‘love child’. Dit laatste is wellicht een verkorting van ‘love-begotten child’ (een illegitiem, onwettig kind). ‘Buitenechtelijk kind’ vond Van der Meyden te kil en zakelijk klinken. Ondertussen heeft het blad het eufemisme al lang uit zijn kolommen geschrapt.
Wilma Nanninga, de nieuwe hoofdredactrice, zoekt nog naar alternatieven, waarbij ‘gelukskind’, ‘sprookjeskind’ en ‘kleine fee’ de voorkeur wegdragen. Niettemin blijven velen het een geschikte term vinden wanneer men op fijngevoelige wijze heikele onderwerpen zoals ‘ongehuwde ouders’ wil aankaarten. Amerikanen noemen een bastaard ook wel eufemistisch een ‘midnight baby’ (vanwege het mysterieuze tijdstip van conceptie).
‘Prille romance die heel Nederland verrast’, toetert Privé, dat in hetzelfde nummer onthult hoe Marco’s zus Sylvana met de vriend van de homoseksuele zanger Gérard Joling een ‘liefdes-baby’ heeft gemaakt.
De Morgen, 01-02-97
Zijn diepe liefde stond tezamen met een inmiddels flink uit de kluiten gewassen liefdesbaby naast zijn wettige vrouw bij het graf.
de Volkskrant, 24-12-98, over François Mitterand
Dat waren bekende mensen en ze hadden wat met elkaar, er was zelfs een kind van gekomen dat liefdesbaby werd genoemd. De man wist niet wat dat was en dacht er niet verder over na ook.
De Vrije Domburger, 04-09-2000, webpagina
