(Müszlin of Meuszlin) geboren 1497 te Dieuze in Lotharingen. Hij trok als reizende scholier door den Elzas, waar hij zijn brood verdiende met zingen.
Hij werd om zijn schoone welluidende stem in het Benedictijner-klooster te Luxheim opgenomen, waar hij de theologie, in het bijzonder den Bijbel, bestudeerde en een goede prediker werd. Door Luthers geschriften werd hij voor de reformatie gewonnen.
In 1527 verliet hij het klooster en huwde met de nicht van den abt. Eerst leefde hij in groote armoede in Straatsburg, zoodat hij zelfs, om in zijn levensonderhoud te voorzien, het weven leerde.
Spoedig daarna werd hij onder Matthias Zell diaken aan den Münster. Hij hoorde nu de voorlezingen van Bucer en Capito.
In 1531 ging hij als opvolger van Rhegius naar Augsburg, waar hij de reformatie der kerk doorvoerde. In 1536 nam hij deel aan de conferentie te Wittenberg, waarvan het resultaat was de „Wittenbergsche Concordia”.
In 1541 nam hij deel aan het religiegésprek te Worms. Toen het „Augsburgsche interim” in 1548 aangenomen was, legde hij zijn ambt neer.
Hij ging nu, terwijl hij zijn vrouw en acht kinderen achterliet, alleen naar Basel, daarna naar Zürich, waar hij een kommervol bestaan leidde als corrector, In 1543 werd hij hoogleeraar in de Theologie te Bern.
Hier ontplooide hij zijn rijke gaven.
In het bijzonder legde hij zich toe op de verklaring des Bijbels. Verschillende roepingen naar Straatsburg, Augsburg, Marburg en Heidelberg, ja zelfs naar Engeland sloeg hij af.
Hij bleef in Bern, waar hij in 1563 stierf. Aanvankelijk was hij de richting der Straatsburgers toegedaan, maar later openbaarde hij zich als een echte Calvinist.
Zijn hoofdwerk is Loei Communes, Basel 1560. Daarenboven schreef hij vele commentaren.
Hij dichtte ook enkele kerkliederen o.a. Wer unter Schirm des Höchsten helt.
Zes van zijn zonen werden predikant. Zijn geslacht bleef veel voor het predikambt gevoelen.
De laatste predikant, die uit zijn geslacht geboekt staat is David Müslin gestorven in Bern 1821. Zijn leven is door zijn zoon Abraham beschreven (Basel 1595).
