Evangelisatie in een tent, waarmede steden en dorpen worden bearbeid. Daarom ook wel Land-evangelisatie genoemd.
De grootste en voornaamste organisatie op dit gebied is de Nederlandsche Tentzending. Deze werd in navolging der Duitsche Tentzending (J.
Vetter) in September 1906 opgericht. De openingssamenkomst te Apeldoorn had plaats onder leiding van wijlen Prof.
Dr I. van Dijk van Groningen, die na de toespraak van Ds van Heest (Vrij Evangelische Gemeente) over „Gelijk het mostaardzaad” een rede hield over „Mogelijke bezwaren en vaste lijnen”. De Nederlandsche Tentzending stond op den breeden grondslag der Evangelische Alliantie.
Mannen van allerlei kerkelijke gemeenschap werkten hier samen, ’t Was daarbij er in de eerste plaats om te doen, de geestelijk armste en donkerste streken van ons land te bearbeiden. Degenen, die gewonnen werden, liet men vrij bij welke kerkgemeenschap zij zich wilden aansluiten.Een tentcampagne duurde ruim een week. Zij werd zorgvuldig door advertentiën en aanplakbiljetten voorbereid en met een bidstond geopend. De samenkomsten, waarin onderscheidene sprekers optraden, duurden niet langer dan U/2 uur. Overdag ook kindersamenkomsten. Zondagsavonds werd alléén na afloop der godsdienstoefeningen in de tent geëvangeliseerd. Op plaatsen, waar de tent stond, verrichtte men colportagewerk: verkoop van wandteksten, Christelijke lectuur en systematische traktaatverspreiding.
In de kleine voortent, die toegang tot de groote verleende, was een boekhandel. Een hulpcommissie behartigde den Bijbel- en boekverkoop tegen uiterst geringen prijs. Nauwgezet werd acht gegeven op de personen, die de samenkomsten bijwoonden, en dan overwogen of het gewenscht was na de campagne sommigen persoonlijk te bezoeken. Steeds wekte het comité er toe op, deze „nazorg” in elke gemeente ter harte te nemen, opdat de zegen van de samenkomsten van blijvenden aard mocht zijn. De arbeid werd dan in algemeene localiteiten voortgezet met lectuurverkoop, lezingen en apologetische voordrachten, gezellige samenkomsten, reciteerwedstrijden en muziekavonden. De tentzending beoogt méér dan alleen evangelisatiearbeid.
Zij tracht gunstigen invloed te oefenen op het openbare leven, door bestrijding van Zondagsontheiliging, van zedelijke gevaren voor jonge menschen, bevordering van het Christelijk element in openbare feesten, het vieren van nationale dagen, bevordering van de Christelijke pers, bibliotheken en leeszalen, bestrijding van volksmisbruiken. Het geheel nieuwe, in ons land toen nog onbekende, evangelisatiemiddel veroverde zich stormenderhand de sympathie. Wel namen vele predikanten en gemeenteleden een gereserveerde houding aan; ook werd ernstige kritiek er tegen ingebracht; b.v. dat de tentzending te veel op het gevoel en de verbeelding werkte en onzielkundig forceerde; desniettemin was zij spoedig populair en trok scharen van menschen. Deze groote populariteit leidde weldra tot het ontstaan van talrijke andere tentzendingen, zoowel provinciale (de Noordelijke, Geldersche en Zuidertentzending) als plaatselijke (Utrecht, Den Haag, Arnhem). Ook het Leger des Heils houdt jaarlijks een tentcampagne. Deze kleine tenten zijn in het gebruik veel geriefelijker en goedkooper.
Wijl de Nederlandsche Tentzending nu in het gedrang kwam, moest zij in December’27 worden opgeheven. De ernstige moeilijkheid was ook in dezen, geschikte medearbeiders te bekomen. De breede grondslag was tegelijk de kwetsbare plek dezer organisatie. Sommigen onttrokken zich aan haar om principieele redenen. Samenwerking mag en kan alléén, als er eenheid van beginsel is ten opzichte van hetgeen men tezamen doen wil. Monopolie-zucht in het geestelijke en het willen localiseeren van Christus zijn ongetwijfeld ernstig te veroordeelen.
Een dienaar van Christus mag niet enghartig wezen. Maar ’s Heeren ordinantiën moeten hem boven alles onaantastbaar zijn. Anders raakt het werk uit het hart der getrouwe belijders, omdat het uit het spoor des Heeren gaat.
