is de naam van een bijzondere orde der engelen. Zoo veel als er in de Heilige Schrift over de Cherubijnen wordt gesproken, zoo weinig over de Serafijnen.
We lezen van hen alleen in Jesaia 6 : 1—7, waar Jesaia in een visioen den Heere ziet zittende op een hoogen en verheven troon en zijn zoomen vervullende den tempel. De Serafs stonden boven Hem, en in dit visionair gezicht ziet Jesaia hen in menschengedaanten met zes vleugelen.
Twee bedekten hun aangezicht om eerbied te betuigen voor den Heilige Israëls, twee bedekten hun voeten, en met twee konden zij vliegen om Gods bevelen volvaardig te volbrengen. Het verdient de aandacht dat niet van alle engelen, maar alleen bij de Cherubijnen en Serafijnen van vleugelen gesproken wordt.
Natuurlijk hebben noch Cherubijnen, noch Serafijnen in werkelijkheid vleugelen, want zij zijn geesten zonder lichamelijk bestaan. Die vleugelen zijn symbool van hun bereidvaardigheid om voor God te vliegen, d.w.z. onverwijld te doen wat God hun beveelt.Taalkundig verneemt men tweeërlei gedachte over het woord „seraf”. De een wijst op de arabische beteekenis van voornaam en edel, zoodat dus de Serafijnen meer de fijne en nobele engelen zouden zijn, in onderscheiding van de Cherubijnen, die meer als „krachtige helden” geteekend worden. De ander wijst meer op de Hebreeuwsche beteekenis van het woord: branden, verbranden. Het woord seraf beteekent ook vurige slang, daarom vurig genoemd omdat zij door haar beet brandende wonden veroorzaakt. De laatste beteekenis komt het meest overeen met wat gelezen wordt in Jesaia 6:6: „een van de Serafs vloog tot mij en had een gloeiende kool in zijn hand, die hij met de tang van het altaar genomen had, en hij roerde mijn mond daarmede aan”. De Seraf toch mag zonder die gloeiende kool niet gedacht worden, en het is niet zonder bedoelen, dat in het Hebreeuwsch het woord seraf verbranden beteekent.
Van de Serafijnen wordt in het bijzonder gemeld dat zij waken voor en in koren zingen van de heiligheid des Heeren. In Jesaia 6 : 3 lezen we dat de eene Seraf tot den ander roept: heilig, heilig, heilig is de Heere der heirscharen! de gansche aarde is van Zijn heerlijkheid vol. En zoo is Jesaia onder den indruk van dit visionair gezicht, waardoor hij geroepen werd tot het profetisch ambt, dat hij onmiddellijk eigen onheiligheid gevoelt en de onheiligheid van Israël. Het eerste dat hij zegt is: „wee mij, want ik verga, dewijl ik een man van onreine lippen ben, en ik woon in het midden eens volks, dat onrein van lippen is”. Jesaia heeft de Serafs gezien en hun lied gehoord, en hij spreekt van Israëls God als van den Heilige Israëls.
Nu dient opgemerkt te worden, dat óók de Cherubijnen waken voor de heiligheid des Heeren, want toen Adam de zonde gedaan had, verdreef, vanwege de heiligheid Gods, de Cherub hem uit het Paradijs met het lemmer eens zwaards. En ook in den tabernakel en in den tempel wordt de figuur van den Cherub gevonden. Maar dit is het onderscheid tusschen Cherubijn en Serafijn, waar beiden waken voor de heiligheid van God den Heere, dat de Cherubijn meer het onheilige en zondige van God af weert en dat de Serafijn meer het zondige uitbrandt. Er kan daarom niet genoeg op gewezen worden dat, als Jesaia zegt: ik ben een man van onreine lippen, de Seraf tot hem komt, met een gloeiende kool van het altaar, en daarmede zijn mond aanraakt. Als gezegd wordt dat de Cherubijn meer het onheilige afweert, en dat de Serafijn meer het onheilige uitbrandt, dan wordt gewezen op een onderscheid tusschen den dienst der engelen in het Werkverbond en in het Genadeverbond. Bij de breuke van het Werkverbond treedt de Cherub op; maar in het Genadeverbond de Serafijn die zegt: „alzoo is uwe misdaad van u geweken, en uwe zonde is verzoend” (Jesaia 6 : 7). En alleen in rechtstreeksch verband met het zingen der Serafijnen van de heiligheid des Heeren, kan verstaan worden de toevoeging: de gansche aarde is van Zijne heerlijkheid vol, omdat heiligheid tot heerlijkheid leidt.
