Het woord sententiae is het meervoud van sententia, wat eigenlijk meening, gevoelen of denkwijze, grondbeginsel, hoofdgedachte beteekent. Dit woord sententiae (dus: gevoelens, hoofdgedachten) is door Isidorus Hispalensis (gestorven 636), een der eerste dogmatici in West-Europa, de „schitterende ster uit het Spaansche Westgothenrijk”, aartsbisschop van Sevilla (Hispalis, vandaar de naam Hispalensis), gebruikt als naam voor zijn geloofs- en zedenleer, vooral samengesteld uit bewijsplaatsen der kerkvaders.
Deze Sententiae (de volledige titel is : Libri III Sententiarum S. de summo bono) bevatten in het eerste boek een breede uiteenzetting van het apostolisch symbool, en handelen in 30 capita over Qod, schepping, wereld, engelen en menschen, Christus, den Heiligen Geest, de kerk, Schrift en Sacramenten, opstanding en laatste dingen ; het tweede en derde boek behelzen de ethiek. — Sindsdien hebben velen na hem den naam Sententiae gebruikt als naam voor hun Dogmatiek. De meest bekende zijn de Summa Sententiarum van Hugo van St.
Victor (gestorven 1141); Sententiarum Lib. VIII van Robert Pullus (gestorven 1150), en in het bijzonder van Petrus Lombardus (gestorven 1164), Sententiarum Lib.
IV, wiens boek, een der eerste roomsche dogmatieken, van groote beteekenis is geweest voor de roomsche leer. In dit boek ontwikkelt hij ook de leer der zeven sacramenten.
Dit boek heeft Lombardus den eeretitel gegeven Magister Sententiarum, en het werd door tal van bewonderaars (die men de Sententariërnoemde) gecommentarieerd. In de 13e eeuw moest de naam Sententiae voor Dogmatiek plaats maken voor dien van Summa Theologiae, dien we b.v. bij Thomas Aquino vinden.
