Een bewijs van metafysischen aard, d. w. z. een bewijs, waarbij de ervaring niet mede in de bewijsvoering wordt betrokken, zoodat heel de bewijsvoering op metafysisch erf (zie art. Metafysica) blijft.
Ook wordt wel, vooral sinds Wundt, de term metafysisch bewijs gebruikt in dezen zin, dat men bedoelt aan te geven, dat men zich met de bewijsvoering beweegt op het terrein van de „hypothetische” „aanvullingen” der „kritisch” als zeker vastgestelde werkelijkheden. Vasten inhoud heeft de term „metafysisch bewijs” niet; bij onderscheiden schrijvers heeit hij onderscheiden strekking, tengevolge van het einders oordeelen over de vragen der metafysica, en het anderen inhoud geven aan hetgeen als feit door de kritische metafysica is te aanvaarden.
