Een uiting van liefde waardoor wij met den medemensch doorleven den nood, waarin deze zich bevindt; het is dus zich in zijn lijden verplaatsen en het mede ondergaan als een stuk van ons leven. Het is in ons spraakgebruik vrijwel gelijk aan barmhartigheid; toch is het daarvan onderscheiden, omdat dit laatste meer ziet op de bron waaruit het medelijden opkomt: het begaan zijn met anderer nood; hierdoor wordt men dan gedrongen tot het inleven in hun ellende.
In de Heilige Schrift wordt niet van het medelijden, wel van de barmhartigheid Gods gesproken, die zelfs in de meest menschelijke uitdrukkingen wordt voorgesteld. Maar bepaald wordt het medelijden toegekend aan den Heere Christus onzen Hemelschen Hoogepriester (Hebr. 4 : 14) die onze menschelijke natuur heeft aangenomen, en in die natuur „al onze krankheden op Zich genomen en al onze smarten gedragen” heeft, en daarom in hetgeen Hij zelf verzocht zijnde geleden heeft, medelijden kan hebben met onze zwakheden.
Ingegaan in de ellende des doods voor de Zijnen, was Hij reeds op aarde met innerlijke ontferming bewogen over het lijden der menschelijke natuur. En Hij blijft in den hemel de barmhartige Hoogepriester die met de Zijnen in hun nooden mede en hun te hulpe komt.Naar het voorbeeld van hun Heiland hebben de geloovigen medelijden met elkander te hebben. Want, als één lid lijdt, dan lijden alle leden mede (1 Cor. 11 :26) gelijk zich, wanneer één lid verheerlijkt wordt, al de leden verblijden.
