Geboren 1115, gestorven circa 1180, uit eenvoudige ouders geboren te Salisbury. Reeds vroeg toog hij naar Parijs, waar hij Abaelard hoorde voorlezen.
Hij was op een bijzondere wijze vertrouwd met de antieke litteratuur. Plato en Aristoteles kende hij zeer goed.
Dat was een eenig feit in die dagen. Wat zijn kerkelijke idealen betreft, sloot hij zich bij Bernard van Clairvaux aan.
Door dezen werd Johannes aanbevolen aan den aartsbisschop van Canterbury Theobald. Hij werd diens secretaris.
Zijn uitgebreide correspondentie (327 brieven) bevat een belangrijke bron voor biografie en kerkgeschiedenis. Johannes is zeer bekend geweest met Thomas Becket.
Op diens veranderde zienswijze over de verhouding van koningschap en kerk had Johannes veel invloed. In 1159 koos Johannes bij de verkiezing van een paus de zijde van Alexander III.
Daarom verloor hij zijn ambt.
Zijn hoofdwerken zijn: Entheticus sive de dogmate philosophorum, een vergelijking tusschen oude en Christelijke filosofie.
Policraticus sive de nugis curialium et vestigiis philosophorum, een staatsleer der Middeleeuwen. Metalogicus, een pleidooi voor de nuttigheid der logica.
Toen Becket aartsbisschop werd, kwam Johannes weder op den voorgrond te staan. In zijn volgende ballingschap (1163—1180) in Frankrijk schreef hij Vita Anselmi en Historia pontificalis.
De moord op Becket bracht ook zijn leven in gevaar. Hij schreef na den moord tot aandenken aan zijn vriend Vita et passio Thomae.
Gedurende den laatsten tijd zijns levens werkte Johannes als bisschop van Chartresois. Hij ontwikkelde toen nog een groote werkkracht.
