(Jacoponus a Tuderto), geboren 1220, een beroemd Latijnsch hymnendichter en Italiaansche poëet, uit het geslacht der Benedetti in Todi (Umbrië). Daarom heet hij ook Jacopone de Benedetti, of de Benedictis.
Hij wijdde zich aan de studie van rechtsgeleerdheid en leefde als een wereldsch mensch. Door den plotselingen dood van zijn vrome gade (deze werd in een theater door een vallende zuil getroffen) kwam hij tot inkeer.
Hij gaf zijn vermogen aan de armen en ging in de Franciscanerorde n.l. de orde der Tertiarii. Zijn ootmoed en berouw toonde hij vooral daarin, dat hij den spot van het volk gewillig droeg.
Het volk noemde hem met den naam van Jacoponi (hij heette Jacob). Dezen spotnaam hield hij voor een eerenaam.
Hij leefde in gebed en religieuze contemplatie. Zijn poëtische gaven besteedde hij tot het bestraffen van de diepgezonken curie.
Toen hij zelfs paus Bonifatius VIII in een gedicht om diens zonden bestrafte, werd hij geëxcommuniceerd en in de gevangenis geworpen, waar hij bleef tot den dood van den paus. Hij stierf in 1306.
Hij is de dichter van het beroemde Stabat mater. Zijn gedichten verschenen onder den titel Poësie spirituali in 1490 te Florence en in 1819 te Lucca.
Het eerste vers van het Stabat mater luidde aldus:Stabat mater dolorosa luxta crucem lacrymosa Dum pendebat filius Cuius animam gementem Contristatam et dolentem Pertransivit gladius.
Vrij vertaald luidt het aldus:
Met de tranen in haar oogen, Stond de moeder diep bewogen Bij het kruis, waar Jezus hong, O, wat leed haar teeder harte, Waar het zwaard der felste smarte Zevenvoudig binnendrong.
