Het Iro-Schotsche monnikendom heeft mannen gekweekt, die bezield waren met groote liefde voor de uitbreiding van het Christendom en die door hun leer en door hun voorbeeldig leven een protest waren tegen de verwereldlijkte geestelijkheid in de Frankische kerk. Hier moeten genoemd worden Columbanus (zie art.) en Gallus (zie art.).
Deze Iro-Schotsche missionarissen stonden de meer vrije leer der Iro-Schotten voor. Het priesterhuwelijk was onder hen in zwang.
Hun berekening van Paschen was anders dan in de Frankische kerk. Bovendien hechtten zij niet onverzettelijk aan de ordening alleen door den bisschop.
Zij hebben wel onder de Franken en onder de Alemannen in Zwitserland alsmede in Hessen, Thüringen en Beieren veel gearbeid, maar er is van hun arbeid niet veel overgebleven. Bonifatius heeft ze tegengewerkt en ten slotte allen gebracht onder de suprematie van den Roomschen stoel.
