behoorde tot de Antiocheensche school en was een aanhanger van Theodosius van Mopsuesta. Hij werd door bisschop Rabulas uit Edessa verdreven, maar na diens dood keerde hij weder en werd in 435 bisschop in Edessa.
Hij maakte die stad tot een centrum van de Nestoriaansche leer en tot een opleidingsschool voor de Perzische Nestorianen. Hij vertaalde de geschriften van Diodosius van Tarsus en van Theodosius van Mopsuesta in het Syrisch.
Daarom werd hij van Nestorianisme beschuldigd en in 449 op de Roover-synode te Efeze door Dioscurus geëxcommuniceerd en afgezet. Twee jaren daarna werd hij, nadat hij de veroordeeling van Nestorius goedgekeurd had, te Chalcedon voor orthodox in het geloof verklaard.
Hij stierf in 457. Zijn brief aan bisschop Mares van Hardaschir, die later bij de Nestorianen zelfs symbolische waarde kreeg, werd in den drie kapittel-strijd (zie artikel) door het Edict van Justinianus veroordeeld en die veroordeeling werd op het Oecumenisch concilie van Constantinopel 553 vernieuwd.
