was afkomstig uit Mantua. Hij werd monnik en week tijdens de vervolging onder paus Paulus III naar Zwitserland.
Waar en hoe hij tot de Reformatie toegetreden is, is niet bekend. In 1546 was hij in Bazel, waar hij o.a. een Hebreeuwsche grammatica uitgaf.
Daarna werd hij hoogleeraar in Krakau, maar spoedig daarna werd hij als ketter gevangen gezet. In Mei 1551 werd hij professor in Königsberg, waar hij de stelling van Osiander, dat Christus naar Zijn goddelijke natuur onze gerechtigheid is, bestreed.
Hij stelde daarvoor in de plaats, dat Christus slechts naar Zijn menschelijke natuur onze Middelaar is. Hij verhuisde naar Frankfurt aan de Oder, waar hij zijn polemiek tegen Osiander voortzette.
Daar werd ook Melanchton een tegenstander van hem. In het laatst zijns levens was hij in Polen, Hongarije en Zevenbergen.
Door zijn oude leerstelling over Christus als Middelaar geraakte hij in strijd met de eerste vertegenwoordigers van het Poolsche Unitarisme. In dezen strijd werden ook de Züricher en Geneefsche theologen gemengd.
Stancarus stierf in 1574 in Stobnitz.
Zijn voornaamste geschrift is, na zijn Apologia contra Osiandrum, De trinitate, et mediator e Dom, nostri Jesu Christi ad versus H.
Bullingerum. Stancarus was dialectisch zeer bekwaam, verstandsmensch en zeer zelfbewust.
Hij leerde, dat de goddelijke natuur zich met de menschelijke niet kan verbinden. Een communicatie) idiomatum was niet mogelijk.
Finitum non est capax infiniti. Het eindige kan het oneindige niet bevatten.
