Een der jongere Jonische natuurfilosofen, geboren in 490 (v. Chr.) te Agrigentum op het eiland Sicilië, heeft een veelbewogen leven gehad, dat eerst aan de politiek was gewijd en toen hij daarin minder slaagde, aan geneeskunde en religie; waarbij hem een aureool van wonderbare daden en gebeurtenissen omringde tot zijn dood toe (430 v.
Chr.).Uitgaande van de leer der Eleaten aangaande het onveranderlijke, blijvende zijn, ontwikkelde hij de gedachte der vier elementen, n.l. het vuur, de lucht, het water en de aarde, die de „wortels aller dingen” zijn. Weliswaar bestaan in werkelijkheid geen ontstaan en vergaan; maar de vermenging en scheiding der elementen veroorzaakt de veelvuldigheid en voortdurende wisseling der verschijningsvormen, die de menschen ten onrechte als ontstaan en vergaan beschouwen. Er is een aantrekkende en afstootende beweging, te betitelen als liefde en haat, die den eeuwigen kringloop der dingen bepaalt, en tot den „sphairos” leidt, d.w.z. de oorspronkelijke eenheid van het heelal. Op religieus gebied geloofde Empedocles in de zielsverhuizing.
Van twee zijner werken bleven fragmenten over, n.l. Over de natuur en Reinigingsliederen.
