werd in 1835 te Halberstadt geboren. Zijn vader was wachtmeester bij de kurassiers.
Door de opofferingen zijner ouders werd hij in staat gesteld theologie te studeeren te Halle en te Berlijn. Hij was achtereenvolgens predikant te Seggerde en te Hamersleben, om bij het uitbreken van den Fransch-Duitschen oorlog op te treden als divisiepredikant te Metz, waar hij drie jaren bleef.
In 1874 volgde zijn benoeming tot Hofprediker te Berlijn. Daar trad hij op als voorzitter en leider der Innere Mission (stadszending) en stichtte hij de Duitsche Christelijke Sociale Partij.
In 1879 werd hij lid van den Landdag, en van 1881—1893 en van 1898—1908 had hij zitting in den Rijksdag. Wegens verschil van meening met den keizer vroeg hij in 1890 ontslag als Hofprediker.
Stöcker was lid van het bestuur der Algemeene Synode en sedert 1892 redacteur van de Deutsche Evangelische Kirchenzeitung. 2 Februari 1909 overleed hij te Gries bij Bozen.Stöcker was een godvruchtig en zeer bekwaam man, die het gevoel had een roeping te moeten vervullen. Hij was zuiver dogmatisch Luthersch en een bestrijder van de Modernen en de Roomschen. Ook was hij voorstander van een vrije volkskerk.
In de politiek keerde hij zich tegen het liberalisme en de sociaal-democratie. Hij zag in het Jodendom een groot gevaar voor den Duitsch-Christelijken geest en was daarom heftig antisemiet.
Bij het 25-jarig bestaan der Berlijnsche stadszending benoemde de Universiteit van Greifswald hem tot Doctor honoris causa. Men zie over hem: O. Noreljz., Adolf Stoecker en zijn sociaal-ethisch streven.
