Wat is de betekenis van schenden?

(schond, heeft geschonden), 1. schade berokkenen aan, toetakelen, kwetsen: de geschonden lichamen der gevangenen; een boom schenden, van bladeren, schors en loof beroven ; — hij is van de pokken geschonden, hij is pokdalig; — (spr.) wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht, wie kwaad spreekt van zijn b...

schenden - onregelmatig werkwoord uitspraak: schen-den 1. kapot maken ♢ zij hebben de graven op het kerkhof geschonden 2. (een beetje) kapot maken ♢ zijn goede naam is geschonden Onre...

In de Middelnederlandse Beatrijs komt reeds voor de zelfverwensing soe moet mi God seinden. In de 17de eeuw noteren wij ook 500 moght my de pocken schenden. Als schenden een persoon of lichaamsdeel tot object heeft, betekent het ‘toetakelen, kwetsen, beledigen, kwaad doen’, en ook ‘verderven, ten gronde...

schenden - (een vrouw) verkrachten, onteren. Dat wie een dochter schende, En tegen haren danck de jonge maegt bekende, sou vallen door het swaert, CATS 2, 82a [1635]. Verkracht en schentse, boet u lust, s. v. RUSTING, Werken 1, 64 [1712].

v., skeine, skânsearje, to nei komme, oantaeste, (to)knoeije.

schond, h. geschonden (1 v. e. persoon of lichaamsdeel: kwetsen, misvormen; 2 vero., Z.-N. beschadigen, bederven; 3 inbreuk maken, zich niet houden aan; 4 v. e. belofte: onrechtmatig niet nakomen; 5 v. lems. eer of goede naam: afbreuk doen; 6 ontwijden, ontheiligen): 1. van de pokken geschonden; zie neus; 2. de stukken van dat porselein zijn gescho...

(’schendən) (schond, heeft geschonden) [schande] 1. misvormen, toetakelen: van de pokken geschonden. ➝ neus. 2. verkrachten: een vrouw -. 3. beschadigen: de meeste stukken van dat servies zijn geschonden. 4. zich er niet aan houden: een wetsbepaling -; de neutraliteit (van een land) -; de -de of schennende hand aan iets slaan. 5. niet nak...

(schond, heeft geschonden), 1. schade berokkenen aan toetakelen, kwetsen: hij is door de pokken geschonden, hij is pokdalig; (spr.) wie zijn neus schendt, schendt zijn aangezicht; wie kwaad van zijn bloedverwanten spreekt, onteert zichzelf; 2. onteren; 3. afbreuk doen aan de gaafheid of compleetheid van een zaak: een geschonden exemplaar; belaste...

zie Schande. In sommige bet. is schenden (Mnl. schinden) een denom. van een verloren gegaan woord schind, dat huid bet. en dan voorkomt als villen (zie Plunderen) ; in ’t Hgd. is Schinder = vilder. Dit schinden, schenden bet. bij overdracht ook: vernielen, mishandelen, aanranden; vgl. straatschender. Zie Schennis.