Wat is de betekenis van Dissonantie?

v., wanluidendheid.

dissonantie - Zelfstandignaamwoord 1. (muziek) onwelluidendheid 2. het naast elkaar bestaan van tegenstrijdige gegevens Woordherkomst afgeleid van het Franse dissonance (met het achtervoegsel -antie) afgeleid van dissonant met het achtervoegsel -ie Antoniemen consonantie

het dissoneren.

Dissonantie is een situatie of toestand in de geest, waardoor een persoon een zekere tegenstrijdigheid ervaart tussen verschillende kennise¬lementen (vandaar cognitieve dissonantie), hetgeen een onbevre¬digend gevoel oplevert. Een dissonant persoon streeft naar ophef¬fing van die dissonantie (= dissonantiereductie). In de mediacommunica...

Conditie waarin een individu op grond van nieuwe informatie of ervaringen het gevoel heeft dat een of meer (componenten of elementen van) attitudes strijdig zijn met de manier waarop het individu zich gedraagt of wenst te gedragen. Zie ook: cognitieve dissonantie.

wanklank; het naast elkaar bestaan van onverenigbare gegevens

wanklank, misverstand, onenigheid

(= Lat. dissonántia; dissonant). Het vals klinken.

v. wanklank; valse toon; samenklank, met onvolkomen versmelting, die een oplossing verlangt.