Van Dale omschrijft gedogen als ‘dulden’. Het wordt vaak een typisch Nederlands verschijnsel genoemd. Wie gedoogt is weliswaar ergens tegen, maar staat het verschijnsel toch openlijk toe met als reden dat het verbieden ervan een nog schadelijker effect heeft. Wie fervent tegenstander van drugs is kan toch drugs gedogen in het besef dat het verbieden van drugs de gebruikers (‘het gebruik is tóch niet tegen te houden’) in de criminaliteit drijft, dus nog grotere schade oplevert. Gedogen heeft bovendien het voordeel dat het gebruik enigszins kan worden gereguleerd: de kwaliteit van drugs kan worden bewaakt, de verkooppunten kunnen worden gecheckt, er kan belasting worden geïnd, etc. Nederland heeft of had een gedoogbeleid ten aanzien van drugs, euthanasie, pornografie, prostitutie, abortus, etc.
Het typisch Nederlandse is waarschijnlijk het expliciete karakter van het gedogen, het wordt openlijk besproken. Ook in veel buitenlanden worden drugs gebruikt maar daar blijft het officieel verboden. Ook daar is veel drugsgebruik, ook daar bestaat euthanasie maar officieel is het er allemaal niet. Ook daar wordt porno gekocht maar niet officieel. Het gedogen is daar impliciet.
