Trui die sedert 1919 (het jaar na de Eerste Wereldoorlog) gedragen wordt door de leider in het algemeen klassement van de Tour de France. De introductie gebeurde pas na de tiende rit in Grenoble. Journalisten morden toen het peloton voorbij zoefde en ze de leider niet eens konden herkennen. Daarom voerde Henri Desgrange dit shirt in. Het werd pas uitgereikt aan het einde van de tiende etappe. Eugène Christophe, een Franse renner, was de eerste die de trui mocht aantrekken (al werd hij nooit eindwinnaar). De eerste Nederlandse geletruidrager in de Tour was Wim van Est. Het toenmalige blad L’Auto (het huidige L’Equipe) verscheen op geel papier, vandaar dat geel ook de hoofdkleur werd voor de Tour. Hierdoor werd het voor de pers ook makkelijker om de leider te herkennen. De roze trui stamt dan weer af van de kleur waarop La Gazetta dello Sport nog steeds wordt gedrukt. De gele trui noemt men in het Franse argot ‘banane’ of‘paletot’. In het Engels: yellow jersey. In Vlaanderen wordt de drager ervan ook wel spottend ‘kanariepiet’ genoemd, in Frankrijk: ‘1e roi-soleil’.
Want in een rit als de etappe Gap-Brian(;on uit de Tour de France-1950, groeit de strijd om een gele leiderstrui, het gevecht om enkele luttele seconden winst in een algemeen klassement, herhaaldelijk boven alle gangbare proporties uit. (Martin W. Duyzings: Sport op twee wielen. 1950)
Beweerde Philippe Thys dat hij de eerste renner was die de gele trui droeg, dan werd hij niet de eerste man die met dit shirt de Ronde won. Die eer ging, na het ongeval met Christophe, naar een andere Belg, naar Firmin Lambot. (Robert Janssens: Een eeuw onderweg - Straffe wielerverhalen. 2001)
