Eeuwenlang werd uit de grote groeven bij Bentheim en Gildehaus in Duitsland, enkele kilometers over de Nederlandse grens, zandsteen gewonnen. Deze zandsteen is gelig tot witachtig van kleur en hier en daar bruin of roodachtig door ijzerverbindingen. Het is ontstaan uit zeezand dat circa 130 miljoen jaren geleden tijdens het Vroeg-Krijt werd afgezet op de bodem van een ondiepe zee, vlak bij de kust.
Door bewegingen van de aardkorst werden de zandsteenlagen geplooid tot een oost-west lopende plooirug. Bij Bentheim is het zandsteenpakket zo'n zestig à zeventig meter dik. De laag loopt tot in Nederland door, doch komt behalve bij het plaatsje Losser, niet meer aan de oppervlakte. Gezien de grote porositeit van het gesteente, circa 25%, is het voor grafzerken en beeldhouwwerken minder geschikt. Vooral liggende zerken hebben veel te lijden van water en vorst. Zandsteen werd dan ook voor liggende grafstenen slechts sporadisch gebruikt. Door de Arbeidsinspectie is in 1951 een verwerkingsverbod ingesteld voor Bentheimer zandsteen. Alleen voor restauratiewerkzaamheden wordt nog onder strenge bepalingen een vergunning verstrekt.
