Veel oude testamenten beginnen met de reden 'de zekerheid van de dood en de onzekerheid van het ogenblik daarvan'.
Tegen de dood kan en kon men zich niet wapenen, wel tegen een- naar menselijke berekening- vóórtijdig sterven, voorzover daar een element van eigen schuld door onvoorzichtigheid of onbedachtzaamheid in kon zitten. Op een wandplaat met een 'levenstrap' staan in negen levensfasen, meestal met sprongen van tien jaren, de lichamelijke toestand, groei en aftakeling van de mens afgebeeld: 'Plaat vertoond den mensch van de eerste kindschheid af Door elken leeftyd heen tot aan het duister graf Maar 't zy wy lang afkort op aarde hier verweiden In 't ende komt de dood wij moeten een maal scheiden'. Of de waarschuwing in een knipsel prent, weergegeven als een soort rebus: '0 (zon)dig (mens) hoor mijn ver( maan) Het (ster)ven (kan) U nooit ontgaan Dus neer) dan (ster)ven door de (tijd) Opdat gij door het (ster)ven u verblijd (Leer) dus de (wereld) kennen door de (tijd) want (kat) en (slang) zijn vol bedriegelijkheid'.
