Op vrijwel alle katholieke begraafplaatsen bevindt zich een apart gedeelte dat ongewijd terrein is. Hier werden (worden) ongedoopten begraven, meestal doodgeboren kinderen, en zij die in conflict leefden met de kerk of zelfmoord hadden gepleegd.
Bij kerken, waar het kerkhof om de kerk lag, werd hiervoor meestal een terrein aan de noordkant gebruikt. Deze kant, waar weinig zon komt, was als plaats niet gewild. Men meed vroeger deze plaats, omdat het de woonplaats van demonen was. Het is een gedachte die stamt uit de tijd van de kerstening; de Germanen zagen het noorden als woonplaats van de goden, een heidense plek dus.
