Enron, de grootste energiemaatschappij ter wereld, ging eind 2001 ten onder toen bleek dat het bedrijf in de boekhouding wat al te creatieve technieken gebruikte om een torenhoge schuldenlast te verdoezelen. Even lazen we in Nederlandse kranten over enrongate, toen bleek dat de topmannen van het bedrijf op grote schaal aandelen hadden verkocht toen die nog veel waard waren. Maar ach, what else is new?
Nieuw was dat de spectaculaire ondergang van Enron, dat 21.000 mensen in dienst had, leidde tot een golf van enronitis, de vrees dat ook andere giganten met de boekhouding hadden gesjoemeld. Een en ander leidde tot dalende beurskoersen, aanvankelijk alleen in de Verenigde Staten, maar al spoedig ook in Europa. Op 14 maart 2002 schreef Het Financieele Dagblad, onder de kop ‘Nederland niet immuun voor Enronitis’:
Enronitis, een breed wantrouwen in de verslaglegging van bedrijven, raast als een epidemie door de VS. In Nederland zijn de eerste tekenen van besmetting zichtbaar.
En de Vlaamse krant De Standaard schreef: Enronitis is een slepende ziekte die leidt tot afnemende kredietwaardigheid en in de ergste gevallen tot de dood van de onderneming.
Enronitis werd aanvankelijk met een beginkapitaal geschreven, maar later steeds vaker met een kleine letter. Als samenstelling is enronitis-infectie aangetroffen.
