Om de Monofysieten voor de kerk te winnen vaardigde keizer Justinianus op raad zijner hoftheologen in 544 een edict uit, waarin in drie kapittels de aanstichters der Nestoriaansche ketterij veroordeeld werden n.l.
1. de personen en de geschriften van Theodorus van Mopsuestia,
2. de geschriften van Theodoretus van Kyros tegen bisschop Cyrillus van Alexandrië,
3. een brief van den presbyter Ibas van Edessa aan den bisschop Maris van Hardoschir in Perzië
Het doel van dezen maatregel werd niet bereikt, want de Monofysieten kwamen niets nader tot de uitspraken van het concilie van Chalcedon, en in het Oosten ontstond algemeene onrust. Aan dezen strijd namen bijzonder deel de bisschoppen Vigilius van Rome, Reparatus van Carthago, Facundus van Hermiane, Fulgentius van Ruspe. Het oecumenische concilie in 553 moest den keizer terwille zijn en de veroordeeling goedkeuren. De Roomsche bisschop, door gevangenisstraf gewillig gemaakt, onderteekende ook en het gevolg van alles was, dat Noord-Afrika, Noord-Italië en Illyrië de kerkelijke gemeenschap met Rome verbraken. Deze scheiding werd door bemiddeling van paus Gregorius den Groote eerst opgeheven.
