Ogen - Officieel spreekt men liever over ,ringen’, maar het woord ,ogen’ is bij de Nederlandse hengelaar beter ingeburgerd. Aan de hengel kennen we: het startoog (het dichtst bij de handgreep), de geleideogen (langs de hengel) en het topoog, (aan de punt).
Over het materiaal waarvan de ogen zijn gemaakt is wel het een en ander te zeggen. Ze kunnen van een vrij zacht metaal zijn, zoals verchroomd messing en dat is dan wel de minste kwaliteit. Immers door de voort¬durende wrijving met het harde ny¬lon slijten ze vrij spoedig uit en er ontstaat dan een gleuf die tot het doorsnijden van de lijn leidt, vooral op het topoog. Beter zijn de ogen van hardchroom, maar we moeten er rekening mee houden, dat dit woord op zichzelf geen enkele wer¬kelijke garantie inhoudt. Ik kan daar verder nu niet op ingaan, maar het hangt vooral samen met de manier, waarop het harden is gedaan en de gebruikte grondstof. De beste hardchroomogen zijn van Franse her¬komst.
Een andere manier om de ogen te¬gen slijtage te beschermen is, ze te voeren met een binnenring. Vroeger van porselein, waardoor ze echter veel te zwaar werden. De ideale voe¬ring is die met ,Syntox’, een mate¬riaal dat zelfs bij de ruimtevaart is gebruikt en praktisch onverslijtbaar is en bovendien bestand tegen alle mogelijke schadelijke invloeden. Naar de vorm kent men ,vlakke ogen’ die direct op de hengel zitten, brugogen, die een eindje van de hengel af komen te staan, rustend op twee ,voetjes’ (voordeel: minder weerstand bij het werpen en de draad ,plakt’ niet tegen de hengel) en slangeogen, die een ietwat ge¬bogen vorm hebben, zeer licht zijn en voornamelijk op vliegenhengels worden gemonteerd.
Wie zelf ogen op zijn hengel wil monteren kan in de winkel een complete ,set’ kopen.
