Uitkiezende methode, waarbij uit de verschillende stelsels, al naarmate zij ten opzichte van bepaalde onderdeelen het best toeschijnen, een bloemlezing wordt samengesteld en tot een samenhangend geheel verwerkt, al ontbreekt daaraan dan gewoonlijk een harmonische eenheid, nu de deelen afkomstig zijn uit zoo verschillende bronnen en van zoo uiteenloopende persoonlijkheden. Bekend als zoodanig zijn o.a. geworden in de Oudheid Cicero en in den nieuweren tijd Victor Cousin.
Worden op de zooeven genoemde wijze verschillende deelen bijeengevoegd en dooreengemengd, die met elkander in besliste tegenspraak verkeeren, dan spreekt men van synkretisme. (Zie aldaar.)
