Rhapsoden (Grieks: rhapsodes — iemand die verscheiden zangstukken aan elkander naait) heetten bij de Grieken de personen, die zich opzettelijk erop toelegden om bij feestelijke gelegenheden verhalende (epische) gedichten voor te dragen, vooral van Homerus.
Hun verenigingen (Rhapsodenscholen) leverden de gedichten van Homerus van geslacht tot geslacht over en droegen er niet weinig toe bij, dat deze gedichten onder alle Grieken bewaard bleven. Hun naam beteekent: te-zamenvoegers, nl. van de verschillende deelen van een gedicht tot één geheel. Thans noemt men Rhapsoden zulke dichters, die hun eigen werken voordragen. (Grieks: raptein — aaneenvoegen; oodè = gezang.)
